ලඳු කැළය අස්සේ
සුළඟට කැළතෙනා
පොකුණ ඉස්මත්තේ
බංකුවක්වත් නැති
ගල් තලය මත්තේ
හිස රුඳූණා නුඹෙ උරයෙ
තාම මට සිහිවේ...
කවුරුවත් ආවෙ නැති
ගොම්මනේ අඳුරේ
මල් කැකුලු අහුලාන
මගෙ දෝත තැබුවේ
සමනල්ලුවත් නොඑන
අපට හිමි දහනේ
හිනාවක්වත් නොමැති
සතුට අපි ලැබුවේ....
වසක් දෙවසක් වෙලා
තිස් වසක් ගෙවුණේ
වසත් කල වියැකිළා
නියන් කළ ආවේ
විටින් විට හමුවුණත්
නැහැ කතා කෙරුවේ
නුඹේ මළගමට ඇයි
මට එන්න වූයේ...
No comments:
Post a Comment