මිනිස්සු

තුවාල වුණු, සීරුණු, කටු පෑගුණු, මඩ තැවරුණු ආත්ම, පිරිසිදුවට තියෙන දිස්නෙ දෙන ආත්මවලට වඩා ලස්සනයි. ජීවිතය තුළ කියන්නට කතාන්දර මහ ගොඩක් තියෙන, ඒත් ඒ කිසිවක් නොකියා සිනාසෙන නිහඩ මිනිස්සු බොල් හඩ දෙමින් ජීවිතේ ආටෝප ගැන කියන මිනිසුන්ට වඩා සුන්දරයි. 

නොදත්

සියල්ලන්ම අතරමං වූ ආත්ම යැයි මට බොහෝ විට සිතී ඇත. සමහරවිට අතරමං වී සිටින්නේ මා පමණක් විය හැකිය. නැතහොත් මග සොයන්නේ මා පමණක්ද විය හැකිය. ඒ කෙසේ වෙතත් දකින, හමුවන බොහෝ මුහුණුවල ඇත්තේ විඩාවය. නැත්නම් අසරණකමය. තෘප්තියක් හමුවන්නේ කලාතුරකිනි. ඒ හමුවුණද, ඔහුගේ හෝ ඇයගේ තෘප්තිය මා පුදුම කරන්නේය. සැබැවින්ම තෘප්තිමත් යැයි පෙනෙනා මිනිසුන්ට එසේ තෘප්තිමත් වීමට හේතු නැත. ඔවුන් යෙදෙන්නේ ජීවිත රංගනයකය. තෘප්තිමත් නොවන මිනිසුන්ට අවශ්‍ය නම් තෘප්තිමත් විය හැකිය. එහෙත් ඔවුන් වල්මත් වී ඇත. කවුරුන් හරිද කියා මා දන්නේ නැත. කවුරුන් හරිද කියා තබා, කවුරුන් හෝ හරි විය යුතුද කියාවත් මා දන්නේ නැත.   

ශීත කල හැන්දෑව

පාලු උයනක හිඳන් මල් පිපී පරව ගිය 
හේමන්ත සුළඟට හසුව අසරණව ගිය   
ඈත වැහි වළා ගැන හීන කිසිවක් නැතිව
අන්ධකාරය දෙසම බලාගෙන හිනැහෙන
ජීවිතය අතැර දැමු ශීත කල හැන්දෑව
උදාවෙන තුරාවට ඕනෙ නැහැ මියැදෙන්න... 

උඩරට මතක පොත

දිලිසෙන හිරුගෙ යට නිහඩව වැතිර හිඳ
බැතිබර සුසුම් රැල් සුළඟට මුහු කෙරුව 
සේයාවක් ලෙසින් රළකුදු නොගසමින 
කවදත් ලස්සනට නැළැවෙන නුවර වැව... 


සුළඟට වැටුණු මල් ස්නේහෙන් පිළිගත්ත
යන එන බැතිමත්තු සිසිලෙන් නැහැවූව   
පෙර සිට පැවත එන සේ සැම ඉවසාන   
ලස්සන නුවර වැව තාමත් එක සේම...  


කදුරට රජ බිසව් කදුළැලි සඟවාපු
විරු හෙළ සෙන්පතින් රුධිරෙන් පුරවාපු
දළදා හිමි සදුගෙ ළඟ පෙරුමන් පුරපු
උඩරට මතක පොත නුවරක් කැටි කරපු...